“Allah’ım” dedi insan. “Benim düşmanım çok alçak.”

Her kes kendi(kendinden olan) gibi bilirmiş bir başkasını.
VAZİFESİ AV KÖPEKLİĞİ OLANLAR, kendi gibi zanneder bir başkasını.
Kendini hukukcu sananlar, hukukcu sanıyor zannederler bir başkasını.
Adsız kahramanlık gösterisi yapanlar, kendi gibi zannettikleri için bir başkasını; kabullenemez bir türlü onun başarısını.
Şeytan da böyledir. Davasını sürdürür ilelebet. Gizliden gizliye. Kendi gibi sanarak insan neslini.
“Allah’ım” dedi insan. “Benim düşmanım çok alçak.”. Onu ben göremiyorum. O gizliden düşmanlık yapıyor bana. Ama ben sana ve senin adaletine güveniyorum. Zararı yok onu gösterme bana, ama müntekim olan sensin. İntikamımı aldığında haber ver bana.”

İlahi adalet her zaman tecelli eder.

Ve bunu bu dua hürmetine görürüsünüz.

Her dindarı kendi belamları gibi sananlar, keramet gördüm diye istidraçla aldanırlar.

Keramet hikmet sahibinde bulunur, istidraç büyücü şeytansılarda.

Hikmet sahibi ile, şeytansıyı ayırmak da çok basit aslında. Ayrım zamanın hakemliğinde.

Zaman birini haklı çıkarır her zaman, diğerini aval aval bakıtır an be an.

Dedim ya, herkes kendi gibi sanır bir başkasını.

Bu yüzden bilemez, idrak edemez asla onun Allah’la olan yakınlığını.

İLAHİ ADALET gelip çatınca,kimsede duymaz son haykırışını.

Adı sanı belli olmayan şerefsizler! Küfür serbest kanınızca.
Eden mutlak bulur karşılığını; anlasanız da, anlamasanız da…

Her kuşun eti yenmez, ava giden avlanır, baltayı taşa da vurmak var hesapta. Dilerim dostluğunuz bozulmasın asla şeytanla…..

Her lafa verilecek cevabımız var elbette. Ama bir lafa bakarız laf mı diye birde lafı edene bakarız adam mı diye.

Burhan İŞCAN, 17.aralık.2011